01-01-1989 - 1988/1989 Betsjoende earbeltsjes troch E. Posthuma Der moat in erfskip ferparte wurde ûnder fjouwer bern. Trije dêrfan komme mei de oare helte, ien is op see. Op it lêste stuit komt der noch in frommeske oer de flier dy't har de frou fan de seeman neamt, in skoandochter dus. Der moat
in erfskip ferparte wurde ûnder fjouwer bern. Trije dêrfan komme mei de
oare helte, ien is op see. Op it lêste stuit komt der noch in frommeske
oer de flier dy't har de frou fan de seeman neamt, in skoandochter dus.
It minske wit har sa ynnimmend foar te dwaan dat se fuortdaliks as
neiste famylje oannommen wurdt en se wurdt hielendal yn 'e watten lein
as se ferteld hat dat de lytse poppe al in moai ein hinne ûnderweis is.
Dan docht bliken dat it doaske dêr't memme earbeltsjes yn sieten, leech
is. Se jouwe mekoar de skuld, mar de seemansfrou yn har wysheid wit
ried en se sil mei har sigeunerbloed de geasten oproppe om iepening fan
saken te dwaan. Se sûnderet har dêrta ôf op in sliepkeammerke om 'yn
trance' te gean. Mar nei gâns in skoft docht bliken dat de
'skoandochter' der útpykt is, en alles meinommen hat wat se mar fine
koe. Fuortdêrnei stiet samar ynienen de seeman sels foar de doar en
freegjenderwei wurde se gewaar dat it frommeske net ien oars wêze
kinnen hat as it ljidske út Rotterdam dêr't er de jûns tefoaren mei op
stap west hat en dy't er alles ferteld hat doe't er goed yn 'e oalje
wie. Fanwege de blamaazje wolle se de plysje der mar net by helje, dat
se triuwe de hiele beskamsume saak mar yn 'e dôfpot.
Werom
|